Jak pracować z uczniem nieśmiałym?

Edukacyjne inspiracje

W psychologii nieśmiałość wyjaśniana jest jako wstydliwość, brak pewności siebie, rodzaj lękliwości społecznej, która zakłóca kontakty społeczne i objawia się przeżywaniem specyficznego dyskomfortu. Philip Zimbardo nieśmiałość rozumie jako uświadomienie sobie przez osobę własnej niezdolności do podejmowania czynności, gdy osoba ta chce i wie, jak ją wykonać. Osoba nieśmiała odczuwa lęk przed negatywną oceną ze strony innych, dlatego unika aktywności grupowej i kontaktów z innymi. Izolowanie się jest wtedy metodą obronną przed możliwą negatywną oceną.

Przyczyny nieśmiałości

Zdaniem psychologów rozwojowych, nieśmiałość jest poczuciem dyskomfortu, odczuciem, że jest się „nie na miejscu”, i wycofaniem się z działań w obecności innych osób. Osoba nieśmiała jest świadoma swojego lęku, ma tendencje do refleksji i analizowania własnych zachowań i uczuć, co jeszcze bardziej ją hamuje w jej aktywności. 
Istnieje wiele poglądów wyjaśniających przyczyny pojawiania się nieśmiałości: dziedziczenie jej w genach, objaw niezaspokojonych potrzeb (psychoanaliza), skutek słabego wyniku treningu społecznego (behawioryzm), nadanie przez innych etykiety „nieśmiały” osobie, która zaczyna przejawiać takie zachowania (psychologia społeczna). Nieśmiałość, jak wykazali badacze mózgu, wiąże się z pewnymi różnicami w funkcjonowaniu mózgu:

  • większym pobudzeniem ciała migdałowatego, odpowiedzialnego za regulację powstawania strachu i czujności na zagrożenie u osób nieśmiałych,
  • mniejszą objętością istoty szarej i białej przedniej i środkowej części zakrętu obręczy u osób nieśmiałych (te okolice mózgu biorą udział w regulacji procesów uwagi, kontroli wzbudzania emocjonalnego oraz funkcji napędowo-motywacyjnych),
  • zwiększoną budową płacika ciemieniowego dolnego, odpowiedzialnego za przetwarzanie informacji związanych z samym sobą i analizą bodźców twarzy.

Zdaniem Barbary Harwas-Napierały, nieśmiałość jest efektem kształtowania się osobowości na podstawie przeżytych doświadczeń rodzinnych i społecznych. Na wycofanie dziecka oddziałują:

  • sama nieśmiałość rodziców, którą dziecko ma okazję obserwować w kontaktach interpersonalnych, 
  • postawy wychowawcze rodziców, szczególnie nadopiekuńczość – opóźniająca osiągnięcie dojrzałości emocjonalnej przez dziecko i wzmacniająca niewiarę we własne możliwości – oraz postawa nadmiernie wymagająca, która u dziecka powoduje brak wiary we własne możliwości i działanie, lęk, negatywną ocenę, zaniżoną samoocenę.

Nieśmiałość pociąga za sobą całą gamę skutków: od lekkiego uczucia skrępowania, nieuzasadnionego lęku przed ludźmi, aż do skrajnej nerwicy. Wyróżnia się nieśmiałość: chwilową (przeżywanie stanu w pew...

Pozostałe 90% treści jest dostępne tylko dla Prenumeratorów.

Przypisy

    POZNAJ PUBLIKACJE Z NASZEJ KSIĘGARNI