Każdy dyrektor chce, by jego szkoła była miejscem, do którego chętnie przychodzą zarówno uczniowie, jak i nauczyciele, żeby przestrzeń, którą budują wszyscy przebywający w niej ludzie, pozwalała im nieustannie się rozwijać, realizować cele i podejmować kolejne działania, a panująca atmosfera sprzyjała współpracy i wzajemnemu zrozumieniu. Co robić, aby w szkołach ludzie nie byli tylko grupą osób spędzających ze sobą kilka godzin dziennie, ale by tworzyli zespół, odczuwając, że tym, co ich łączy, są wspólne cele, podążanie jedną drogą w duchu tych samych wartości?
Stworzenie zespołu to zadanie dyrektora, który jako lider skupia wokół siebie wszystkich nauczycieli. Zadanie to, mimo iż nie jest nowe, stało się w dzisiejszej rzeczywistości wyzwaniem. Przyczyniło się do tego kilka czynników, wśród których niewątpliwie istotne są pręgi, które na relacjach międzyludzkich pozostawiła sytuacja strajku sprzed kilku miesięcy. Codzienne obowiązki dyrektora, liczba spraw, które każdego dnia wypełniają jego kalendarz, również powodują, że obcuje on częściej z ludźmi spoza szkoły lub tak jest zanurzony w pracę papierkową i ekran komputera, że nie ma czasu na uważne bycie wśród otaczających go ludzi. Dlatego w sytuacji, gdy dyrektor nie zawsze może być ze swoimi nauczycielami, szczególnie ważne jest stworzenie zespołu, który będzie dążył w poczuciu jedności do realizacji wspólnych celów. Wymaga to, rzecz jasna, wysiłku ze strony dyrektora, ale niewątpliwie stanowi klucz do sukcesu całej społeczności. Dla każdego dyrektora-lidera priorytetowym zadaniem powinno zatem stać się zbudowanie efektywnego zespołu. Jest to praca wymagająca zaangażowania, ale przede wszystkim znajomości strategii tworzenia jedności wśród ludzi w oparciu o porozumienie i zasoby jednostek.
Szkolne trudności
Dostrzeganą przeze mnie trudnością jest w szkołach codzienna współpraca między nauczycielami, którzy działają razem choćby w ramach zespołów przedmiotowych czy problemowych, w zakresie udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej lub opracowywania indywidualnych programów edukacyjno-terapeutycznych oraz dokonywania wielospecjalistycznej oceny poziomu funkcjonowania ucznia (obligują ich do tego przepisy prawa oświatowego), a jednak na co dzień każdy z nich pracuje osobno – zamyka drzwi klasy, w której pozostaje jako jedyny dorosły wśród dzieci czy młodzieży, mierząc się w samotności z różnymi, często trudnymi kwestiami, do których n...
Pozostałe 90% treści jest dostępne tylko dla Prenumeratorów.
