Dział: Zarządzanie placówką

Współczesny świat wymaga od dyrektorów placówek oświatowych umiejętności komunikowania się na wielu płaszczyznach. Oczekuje się od nich doskonałych zdolności oratorskich, profesjonalnej relacji z podwładnymi, nienagannej opinii w środowisku oraz nieskazitelnego wizerunku zewnętrznego. Ciągłe podleganie ocenie może przytłoczyć każdego, nawet najbardziej wprawnego mówcę i doświadczonego dyrektora. Niestety, prawda jest taka, że „na wizerunek pracuje się latami, a można go stracić w minutę”.

Czy to właśnie na zdolności rozumienia, wyrażania i interpretowania otaczającego nas świata w mowie i piśmie – również w języku obcym – nie zależy nam najbardziej? Jak więc stworzyć w naszym przedszkolu warunki do tego, aby te kompetencje rozwijać, tak aby dzieci mogły stopniowo nabywać umiejętność opanowania języka obcego? Jak w ogóle stworzyć przedszkole dwujęzyczne?

Budowanie przyjaznego środowiska pracy w szkole to jeden z wielu pozafinansowych instrumentów, jakimi może posługiwać się dyrektor 
w celu podniesienia motywacji do współdziałania swoich nauczycieli. 
Często niewystarczająca okazuje się spontaniczna komunikacja pomiędzy pedagogami, która nawet w dłuższej perspektywie nie musi zakończyć się zbudowaniem zintegrowanego i zaangażowanego zespołu. 
Na jakie sprawdzone działania wzmacniające grupę warto zatem postawić?

Aktualnie obowiązujące przepisy nakładają na wybrane placówki oświatowe obowiązek zatrudniania nauczycieli specjalistów w określonym wymiarze godzin. Zmiana ta stanowi odpowiedź na pojawiające się coraz częściej sygnały o pogarszającej się kondycji psychofizycznej uczniów i związanymi z tym problemami.

Musimy zaufać ludziom, bo są nam niezbędni. 
Wszystkie nasze istotne potrzeby zaspokajać 
możemy tylko dzięki innym, dzięki temu, 
że jacyś ludzie upieką nam chleb, inni wydrukują gazetę, 
zrobią nam kolację, gdy wracamy po pracy do domu, 
w pracy współpracują z nami, a jeśli odmówią, 
to doświadczymy tego boleśnie1. 
Piotr Sztompka

Zaufanie jest wartością, której doświadczamy w odniesieniu do samych siebie, innych ludzi oraz otaczającego świata. Pozwala na tworzenie wartościowych więzi, dobrą komunikację, efektywne współdziałanie. Mamy potrzebę bycia godnymi zaufania, ale też ufania innym. Brak zaufania, nieufność, ostrożność mogą negatywnie wpłynąć między innymi na poczucie dobrostanu psychicznego. Zaufanie buduje się długo, a traci bardzo szybko. Umacnianie zaufania to złożony proces, bez którego trudno o profesjonalne relacje w szkole.

Jednym z kluczowych zadań psychologów i pedagogów w szkole jest współpraca z rodzicami uczniów. Na drodze do tego celu możemy napotkać przeszkody, które mogą wynikać z różnych czynników, ale także mogą to być utrudnienia ze strony rodziców, jak i nas samych. I odwrotnie, mogą też wystąpić czynniki sprzyjające współpracy, na których możemy budować wzajemne porozumienie. Prawie zawsze obie strony mają dobre intencje i zależy im na dobru dziecka, a mimo to wzajemna współpraca nie w każdym wypadku się układa. Dlaczego? Przyjrzyjmy się czynnikom, które mogą utrudniać współpracę między psychologiem czy pedagogiem a rodzicami uczniów.

Gdy w lutym tego roku Minister Cyfryzacji Krzysztof Gawkowski w czasie trwania konferencji prasowej oznajmił „Rok 2024 ogłaszamy rokiem cyfrowej higieny. Eksperci NASK przygotowują już kolejne bezpłatne materiały dla nauczycieli, uczniów i rodziców dotyczące tej tematyki i szeroko pojętego bezpieczeństwa w sieci”1, eksperci, edukatorzy i liderzy oświaty byli zgodni – to nie tylko bardzo dobra, ale i długo wyczekiwana decyzja. Wiele szkół i placówek edukacyjnych niemal natychmiast informowało – i to z nieukrywaną radością! – na swoich stronach internetowych i w komunikacji z rodzicami o decyzji resortu cyfryzacji. Ważny temat, który zdaniem wielu naukowców w perspektywie najbliższych kilku lat nieuchronnie stanie się jednym z największych wyzwań społecznych w obszarze zdrowia publicznego, został nie tylko dostrzeżony, ale i z odpowiednią powagą, w pełni adekwatną do skali zagrożenia, zainicjowano działania. Wyczekiwany „wiatr zmian”2 okazał się jednak zbyt słaby.

Na przestrzeni ostatnich lat nową świecką tradycją, którą podtrzymywały i ugruntowały kolejne rządy, stało się wprowadzanie zmian w prawie oświatowym na ostatnią chwilę, tuż przed rozpoczęciem kolejnego roku szkolnego. Dlatego też wrzesień to czas intensywnej pracy związanej z dostosowaniem dokumentacji szkolnej do ciągle zmieniających się przepisów, nawet jeśli poprzednie nie zdążyły się jeszcze dobrze zadomowić w praktyce szkolnej.