Kryzys to słowo, które od kilku tygodni obiega świat. Z greckiego krisis oznacza walkę, zmaganie się, punkt zwrotny i nierozerwalnie wiąże się znaczeniowo z podejmowaniem decyzji, wyborem czy przełomem.
Kryzys jest specyficzną reakcją człowieka na zderzenie się z trudną sytuacją. Ma on miejsce wówczas, gdy dostępne sposoby radzenia sobie w sytuacji okazują się niewystarczające lub przestają się sprawdzać.
Niewątpliwie mamy obecnie do czynienia z kryzysem określanym przez psychologów jako kryzys środowiskowy, czyli dotyczącym większej grupy osób i spowodowanym pandemią (Paradowska, Płuciennik 2017:12–13). Ale czy mamy również do czynienia z kryzysem w edukacji?
Od kilkunastu lat jako nauczyciel, szkoleniowiec, wykładowca akademicki, dając impuls do rozwoju edukacji, staram się zaszczepiać w studentach, nauczycielach i dyrektorach, a także w rodzicach, myśl o konieczności zmian w oświacie, by polska szkoła wyszła ze schematów i swoimi działaniami przyczyniała się do kształtowania wśród młodych ludzi kompetencji przyszłości, takich jak: krytyczne myślenie, otwartość na zmiany, korzystanie z technologii, selekcja informacji, rozwiązywanie problemów (por. Future Work Skills 2020). Za starożytnym filozofem stawiam często pytanie: uczymy dla życia czy dla szkoły? I dziś, w obliczu pandemii, jako uważny obserwator tego, co dzieje się w polskiej, zdalnej już, edukacji, ponawiam to pytanie. Każda nowa sytuacja konfrontuje człowieka z tym, czego dotychczas doświadczał. Jednak czy możemy mówić od razu o kryzysie? Czy w polskiej edukacji tu i teraz mamy z nim do czynienia?
Zgodnie ze stanowiskiem psychologów kryzys odznacza się kilkoma cechami, którym warto się dziś przyjrzeć w kontekście polskiej szkoły, a są to (Gilliland, James 2004):
- Obecność zarówno zagrożenia, jak i szansy.
- Wie...
Pozostałe 90% treści jest dostępne tylko dla Prenumeratorów.
