Dział: W praktyce

Dobrostan od wielu lat znajduje się w centrum zainteresowania wielu dziedzin i dyscyplin naukowych – od psychologii i pedagogiki, przez socjologię i medycynę, aż po nauki o zarządzaniu. Współcześnie coraz częściej mówi się o nim nie tylko w kontekście jednostkowego poczucia szczęścia, lecz także jako o mierniku jakości życia zawodowego i społecznego. 

Sztuczna inteligencja w edukacji to więcej niż tylko modne hasło – to technologia, która już teraz zmienia sposób nauczania i uczenia się. Przyjrzyjmy się bliżej temu, czym właściwie jest i dlaczego staje się tak istotna w szkolnych murach. 
Sztuczna inteligencja w kontekście edukacyjnym to zdolność narzędzi cyfrowych do wykonywania zadań wymagających ludzkiej inteligencji. 
Obejmuje ona szereg technologii umożliwiających maszynom myślenie, rozumienie, uczenie się i dostosowywanie do nowych sytuacji.

Zarządzanie zasobami ludzkimi stanowi integralną część pracy dyrektora placówki oświatowej. To dzięki dobrej organizacji placówka osiąga zaplanowane cele edukacyjne, opiekuńcze i wychowawcze. Nauczyciele, pracownicy obsługi, administracyjni odgrywają ważną rolę w złożonym mechanizmie, jakim jest placówka oświatowa. Aby cała maszyna mogła spełniać swoją funkcję i sprawnie działać, potrzebuje regularnego „przeglądu”, czyli motywowania i wspierania. Rolą dyrektora jest zadbanie, by tryby maszyny były zawsze „naoliwione”, sprawne i gotowe do pracy. 

Uczniowie określani mianem „rozkojarzonych”, „nieobecnych” i „wybuchowych” już od dłuższego czasu nie stanowią jedynie marginalnej grupy w społeczności szkolnej. Pedagodzy stoją przed nowym wyzwaniem – jak utrzymać skuteczność nauczania przy wszechobecnym przebodźcowaniu oraz neuroprzeciążeniu u dzieci i młodzieży.

W drugiej części artykułu na temat „Szkoły opartej na relacjach” kontynuujemy dyskusję o transformacji kultury szkolnej, której celem jest przejście od modelu opartego na kontroli do kultury zaufania. Omawiamy główne aspekty budowania wspólnoty szkolnej, takie jak zaangażowanie uczniów w proces podejmowania decyzji oraz znaczenie rytuałów i celebracji w integrowaniu społeczności. Ponadto analizujemy rolę dyrektora w kształtowaniu szkoły przyszłości, bazującej na współpracy i zaufaniu, oraz przedstawiamy, jak technologia może wspierać te procesy, zachowując równocześnie balans z bezpośrednimi interakcjami.

Świetlica jest miejscem, w którym spotyka się wielu uczniów przejawiających różnorodne trudności. Zazwyczaj spędzają oni tam czas przed rozpoczęciem swoich zajęć lub tuż po nich. W obu sytuacjach mogą prezentować oni bardzo wysoki poziom pobudzenia układu nerwowego, bowiem albo są wypoczęci i spotkanie z rówieśnikami pozwala im na zabawy ruchowe, bieganie, skakanie czy głośne werbalizowanie swoich potrzeb, albo są zmęczeni i przebodźcowani tym, co działo się na zajęciach, więc potrzebują ruchu i dużej dawki aktywności, żeby się choć w niewielkim stopniu wyciszyć. Często też towarzyszą im w tym wszystkim trudne i intensywne emocje, a co za tym idzie – mają problem z samoregulacją.

Metody aktywizujące zwiększają skuteczność nauczania i sprawiają, że zajęcia stają się bardziej atrakcyjne dla ucznia. To właśnie dlatego w naszej pracy dydaktycznej coraz częściej sięgamy po techniki, w których aktywność uczniów przewyższa aktywność nauczyciela. Jako nauczyciele obserwujemy, że takie podejście nie tylko pogłębia zdobytą wiedzę, ale również zwiększa jej operatywność i trwałość. Co więcej, stosowanie metod aktywizujących ucznia doskonali umiejętności przydatne nie tylko podczas lekcji, ale również w codziennym życiu, jak wyciąganie wniosków czy myślenie analityczne i krytyczne.

Uczniowie określani mianem „rozkojarzonych”, „nieobecnych” i „wybuchowych” już od dłuższego czasu nie stanowią jedynie marginalnej grupy w społeczności szkolnej. Pedagodzy stoją przed nowym wyzwaniem – jak utrzymać skuteczność nauczania przy wszechobecnym przebodźcowaniu oraz neuroprzeciążeniu u dzieci i młodzieży.